St. Pauli. Οχι απλως μια ποδοσφαιρικη ομαδα, αλλα πολιτικη ιδεολογια.

Υπάρχει μια ομάδα στον πλανήτη γη, ο μάνατζερ της οποίας, Κρίστιαν Μπένιχ, δηλώνει με υπερηφάνεια πως «ο Αμπράμοβιτς δεν θα γινόταν πρόεδρος εδώ! Θα έπρεπε να τον προτείνει το εποπτικό συμβούλιο του συλλόγου και να τον εκλέξουν τα 6.700 μέλη. Θεωρώ ένα εξάρι στο Λόττο πιο πιθανό!». Μια ομάδα, της οποίας το καταστατικό του γηπέδου απαγορεύει κάθε εκδήλωση εναντίον ανθρώπων διαφορετικού χρώματος, διαφορετικών πεποιθήσεων και διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων. Ο δε πρόεδρος της, ο Κόρνι Λίτμαν, δεν είναι κανένας ισχυρός οικονομικός παράγοντας που οι σύμβουλοί του τον κατεύθυναν να επενδύσει στο ποδόσφαιρο, αλλά ηθοποιός και ιδιοκτήτης θεάτρου που φέρει το όνομά του. Η φιλοσοφία του για τον σύλλογο και το ποδόσφαιρο γενικότερα μοιάζουν με παραμύθι: «Η ομάδα αυτή είναι ένα συναίσθημα ζωής που ξεπερνά κατά πολύ το ποδόσφαιρο. Αντιπροσωπεύει τον διαφορετικό, τον αντιφασίστα, τον αντιρατσιστή, τον αγώνα, τους αουτσάιντερ. Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον μύθο της». Δεν διαβάσατε το καλύτερο: «Οποιος σύλλογος ισχυρίζεται ότι δεν τον αφορά η αχαλίνωτη εμπορευματοποίηση ψεύδεται ασύστολα. Υπάρχει όμως και ο παράγοντας ανθεκτικότητα. Δεν θα δεχθούμε ποτέ ως σπόνσορα μια επιχείρηση παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος από πυρηνική ενέργεια. Θα ήταν ανθυγιεινή συνεργασία». Η φιλοσοφία των παικτών της κινείται στο ίδιο μήκος κύματος. Ο Φάμπιο Μορένα, ο 27χρονος αμυντικός και αρχηγός της ομάδας, δηλώνει: «Οι φίλαθλοί μας δεν περιμένουν να παίξουμε σαν τη Βραζιλία. Ενθουσιάζονται, όταν για 90 λεπτά τα δίνουμε όλα. Είναι λαϊκό άθλημα το ποδόσφαιρο. Οι σύλλογοι δεν πρέπει να ξεχνούν τους απλούς φιλάθλους που θέλουν στο ημίχρονο να φάνε ένα λουκάνικο και να πιούν ένα αναψυκτικό. Δεν πρέπει να εξαρτώνται από σπόνσορες και από πλούσιους που μπορούν να αγοράζουν ή να νοικιάζουν σουίτες στα γήπεδα». Λίγο δύσκολο να ισχυριστείς πως έχει άδικο. Ακόμα πιο δύσκολο να αντιπαρατεθείς στον Μπεν Αντριον, τον ακτιβιστή χάφ της ομάδας. Ο Αντριον είναι ιδρυτής του συλλόγου «Viva con aqua», που σημαίνει ζωή με νερό και σκοπός του είναι να συγκεντρώνει χρήματα για την εξασφάλιση πόσιμου νερού στον Τρίτο Κόσμο. Με υπερηφάνεια δηλώνει: «Το 2005 είχαμε πάει για προετοιμασία στην Κούβα. Οι εμπειρίες ήταν πολύ έντονες. Τότε αποφάσισα να δράσω. Μαζέψαμε 50.000 ευρώ από δωρεές και εξοπλίσαμε με συσκευές παροχής πόσιμου νερού νηπιαγωγεία στην Κούβα. Πρόσφατα συγκεντρώσαμε ακόμη 50.000 ευρώ για την διάνοιξη πέντε πηγαδιών στην Αιθιοπία». Αναρωτιέμαι, υπάρχει φίλαθλος σε γήπεδο που θα μπορούσε να βρίσει αυτόν τον παίκτη; Οι οπαδοί της ομάδας έχουν κλαμπ με ονομασίες όπως «Ούλτρας» - «Οι ποδοσφαιριστές του Χάους» ή «Πειρατές» και εμφανίζονται στο γήπεδο με σημαίες στα χρώματα της ομάδας αλλά και με πανό που γράφουν «Πολεμήστε τον φασισμό». Δίπλα στα πολύχρωμα κασκόλ θα δεις να κυματίζουν σημαίες με τον Τσε! «Είμαστε αντιρατσιστές και αντιφασίστες. Για μας δεν υπάρχουν εθνικά όρια. Είμαστε διεθνιστές»! Το λένε και το πιστεύουν! Την ομάδα αυτή, λοιπόν, δεν τη φαντάστηκα. Δεν είναι το «Αβαλον», εκεί όπου, σύμφωνα με τη βρετανική μυθολογία βρισκόταν το Ιερό Δισκοπότηρο ούτε η «Neverland», η πατρίδα του θρυλικού Πίτερ Παν! Ούτε έβαλα το εργοστάσιο του μυαλού μου να την κατασκευάσει. Εδρεύει σε μια κακόφημη συνοικία 27.000 κατοίκων, το όνομα της οποίας είναι Ρέπαρμαν. Στους δρόμους της θα βρεις οίκους ανοχής, μπαρ και ντισκοτέκ για όλα τα γούστα. Εκεί βρίσκεται και το θρυλικό, πλέον, «Star Club», όπου οι Beatles, άσημοι ακόμα, έκαναν τις πρώτες τους εμφανίσεις. Η περίφημη περίοδος του Αμβούργου για τα «Σκαθάρια». Το όνομα της ομάδας: F.C. ST. PAULI, ελληνιστί Ζανκτ Πάουλι. Καλώς ήρθατε στη λαϊκή ποδοσφαιρική δημοκρατία της Ζανκτ Πάουλι.