Φυλακές και δικαιώματα

Με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στις ελληνικές φυλακές και ένα ποστ του κ.υ.π walking, θεώρησα σκόπιμο να εκθέσω την προσωπική μου άποψη.

Όλοι εμείς που ψηφίζουμε οτιδήποτε πέρα από άκυρο, άντε και λευκό, βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας. Ίσως είναι λίγο υπερβολικό απο τη στιγμή που κάποιος θα μου αντιτάξει την ύπαρξη μικρότερων κομμάτων... Οκ, κι εγώ κάποιο από αυτά ψηφίζω αλλά όπως και να χει επιβεβαιώνουμε την άμεση δημοκρατία και στηρίζουμε το υπάρχον πολιτικό σύστημα χωρίς ποτέ να τολμάμε ακόμη και να σκεφτούμε για αυτοοργάνωση. Βάζουμε διαμεσολαβητές και αντιπροσώπους που τα κάνουν σκατά και οδηγούν, μέσα σε όλα τα άλλα, τους κρατούμενους σε απεργία πείνας και κάψιμο στρωμάτων στα κελιά.

Κανείς ποτέ δεν τάχθηκε αλληλέγγυος με τα αιτήματά τους. Κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε γιατί εξεγείρονται. Κανείς ποτέ δεν τους έδωσε μια ευκαιρία μετά την αποφυλάκιση. Στοιβάζονται εκεί μέσα σαν τα ζώα κάτω από άνανδρους εξουσιαστικούς μηχανισμούς με μια αίσθηση συνεχούς υποταγής και εξαθλίωσης. Αυτός που μπήκε μέσα για χρέη μοιράζεται το στρώμα του με έναν που μπήκε μέσα για δολοφονία ή παιδεραστία. Εκεί δεν υπάρχουν νόμοι. Υπάρχουν ψίθυροι και βλέμματα.



Τα σωφρονίστηκα ιδρύματα κατάντησαν να λειτουργούν ως αποθήκες ανθρώπων. Πετάνε στους τοξικομανείς ψυχοφάρμακα για να τους κρατήσουν σε καταστολή και χλευάζουν τους υπόλοιπους. Το θέμα δεν είναι να χτιστούν κι άλλες φυλακές, αλλά να μειωθούν οι κρατούμενοι γιατί κακά τα ψέματα, αρκετοί δεν θα έπρεπε να είναι εκεί μέσα. Όταν έχεις μια μάζα ανθρώπων σε συγκεκριμένη έκταση τότε μπορείς να ελέγχεις και να προβλέπεις τη συμπεριφορά της. Πάνω σε αυτό βρίσκουν πάτημα οι κάθε λογής κακοποιοί, φοροφυγάδες και εγκληματίες πολέμου που ακούν στο όνομα Μπους, Μπλερ, Καραμανλής και τα άλλα τα παιδιά, γι αυτό φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα μπουντρούμια των φυλακών! Κοιμούνται ήσυχοι όταν τα "αποβράσματα" είναι "εκεί"...
"Εκεί" που πριν καιρό καίγονταν δυο στο κελί τους ουρλιάζοντας με τη σάρκα τους να λιώνει στα κάγκελα και τη μυρωδιά του καμμένου να ποτίζει τους υγρούς τοίχους της φυλακής... "Εκεί" που οι δεσμοφύλακες γελάνε και ξύνουν τα αρχίδια τους...

Οι κρατούμενοι έχουν δικαιώματα αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν: και δεν κάνουμε μια απεργία πείνας; Πότε θα το καταλάβουν επιτέλους οι απανταχού Χατζηγάκηδες;

ΥΓ: Προσωπικά δε με φοβίζει καμία λαιμητόμος! Θέλω να υπάρχουν για να προμηνύουν το μέλλον αυτών που τώρα τις ακονίζουν…