To Τείχος του Βερολίνου

Simera stin germania einai argia. Dioti i simerini mera 8ewrite os i mera tis germanikis enopoihsis...
To parakato endiaferon keimeno den einai diko mou;)

Τι κάνεις όταν στο χωράφι σου πηγαινοέρχεται όποιος θέλει, κουβαλώντας ό,τι θέλει (κυρίως διαφορετικές ιδέες οι οποίες για συγκεκριμένα καθεστώτα αποτελούν κίνδυνο-θάνατο) και το κυριότερο όταν πια εσύ δεν μπορείς να ελέγξεις τι γίνεται μέσα στην ίδια σου την περιουσία; Απλά φράζεις το χωράφι και ησυχάζεις. Αυτή η απλοϊκή λογική επικράτησε και στα κεφάλια των υψηλόβαθμων της κυβέρνησης της Ανατολικής Γερμανίας και βρήκαν τη λύση: Ένα Τείχος.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου δημιουργούνται δύο νέα κράτη στη Γερμανία, η Ομοσπονδιακή (Δυτική) και η Λαϊκή (Ανατολική) Δημοκρατία της Γερμανίας. Ο κατοπινός Ψυχρός πόλεμος μεταξύ ανατολής και δύσης χωρίζει την κεντρική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των δύο Γερμανιών, με το λεγόμενο σιδηρούν παραπέτασμα. Η εξέλιξη των δύο κρατών είναι τελείως διαφορετική. Πολλοί Ανατολικογερμανοί είναι δυσαρεστημένοι με την κατάσταση στη χώρα τους, οι δραπετεύσεις, κυρίως μέσω του δυτικού Βερολίνου, αλλά και οι διαδηλώσεις γίνονται όσο περνά ο καιρός καθημερινό φαινόμενο, κάτι που αποσταθεροποιεί τη χώρα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Οι διαδηλωτές ζητούν την ανατροπή του κομμουνιστικού καθεστώτος και την επανένωση της Γερμανίας. Τα σοβιετικά τανκς προσπαθούν να αναστείλουν τις λαϊκές εξεγέρσεις με τη βία αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς πίσω τους.

Η ανέγερση του Τείχους, η επιχείρηση «κινέζικο τείχος», όπως ονομάστηκε, ήταν απόφαση του Βάλτερ Ούλμπριχτ, γενικού γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ενότητας της Ανατολικής Γερμανίας (το οποίο αποκαλούνταν ΤΟ Κόμμα ), ο οποίος δύο μήνες πριν διαβεβαίωνε ότι «κανείς δε σκοπεύει να αναγείρει κανένα τείχος». Τους τελευταίους μήνες, ενώ οι κάτοικοι φεύγουν κατά χιλιάδες από τη χώρα, το κράτος προσπαθεί να σωθεί γεμίζοντας τις πόλεις με αστυνομικούς. Στις 13 Αυγούστου 1961, ημέρα Κυριακή, στη 1:11 τα ξημερώματα οι δυνάμεις ασφαλείας άρχισαν να περικλείουν εντός τειχών το ανατολικό τμήμα του Βερολίνου. Ο πρόεδρος της Ανατολικής Γερμανίας, Έριχ Χόνεκερ, δηλώνει ότι «το αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος έχει ως σκοπό την προστασία της ειρήνης». Η επικοινωνία οποιασδήποτε μορφής μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού Βερολίνου διακόπηκε και 16 εκατομμύρια Γερμανοί εγκλωβίστηκαν. Αρχικά πρόκειται για έναν φράχτη από συρματόπλεγμα ο οποίος σταδιακά εξελίσσεται σε ένα σύμπλεγμα από σειρές τείχους, ενισχυμένους φράχτες, θέσεις βολής και πύργους ελέγχου. Το τείχος μήκους 150 χιλιομέτρων χωρίζει οικογένειες και σπίτια στη μέση.

Στα χρόνια που ακολουθούν οι διαδηλώσεις αυξάνουν σε αριθμό και ένταση, η απογοήτευση είναι πλέον έκδηλη, ωστόσο η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας. προσπαθεί να αγνοεί τα σημάδια που της στέλνει ο λαός. Το 1989 η κατάσταση έχει αρχίσει πλέον να ξεφεύγει από τον έλεγχο των αρχών. Χιλιάδες κάτοικοι διαφεύγουν με οποιοδήποτε τρόπο: με αερόστατα, περνώντας μέσα στη νύχτα πάνω από το τείχος, ζητώντας άσυλο στις πρεσβείες άλλων χωρών.

Η πιο σημαντική ημέρα στην ιστορία της επανένωσης της Γερμανίας ήταν η 9 η Νοεμβρίου 1989. Σ ε διεθνή συνέντευξη τύπου ο εκπρόσωπος του πολιτικού γραφείου του Κόμματος, Γκύντερ Σαμπόφσκι, ανακοινώνει την έκδοση μιας νέας οδηγίας, η οποία άρει τους περιορισμούς στις μετακινήσεις των Ανατολικογερμανών. Σε ερώτηση ενός ιταλού δημοσιογράφου, πότε τίθεται σε ισχύ ο νέος νόμος, ο Σαμπόφσκι, αφού δίστασε λίγο (διότι δεν ήταν καλά ενημερωμένος και ούτε ο ίδιος ήξερε) απάντησε «απ' ό,τι γνωρίζω θα ισχύσουν από... αμέσως».

Η αντίδραση του κόσμου ήταν άμεση. Χιλιάδες άνθρωποι σπεύδουν στο Τείχος και απαιτούν από τους φύλακες να τους αφήσουν να περάσουν στην άλλη πλευρά. Τις επόμενες ημέρες, οι κάτοικοι του Βερολίνου γκρεμίζουν το Τείχος με αξίνες και σφυριά γιορτάζοντας το τέλος του διχασμού. Στις πρώτες ελεύθερες εκλογές που διεξάγονται στην Ανατολική Γερμανία στις 18 Μαρτίου 1990, η συντριπτική πλειοψηφία των Ανατολικογερμανών ψηφίζει υπέρ της επανένωσης και της εγκαθίδρυσης ενός δυτικού τύπου πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Το λεγόμενο και «Τείχος του αίσχους» δίχαζε το Βερολίνο για 28 χρόνια, 2 μήνες και 27 ημέρες. 155 χιλιόμετρα ήταν συνολικά όλες οι εγκαταστάσεις και τα φράγματα, που χώριζαν το Βερολίνο. 107 χιλιόμετρα ήταν το τείχος και τα υπόλοιπα αποτελούνταν από μεταλλικά οδοφράγματα. Πάνω από 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα.

Η σημερινή πραγματικότητα

Ωστόσο η πτώση του Τείχους ήταν μία υπόθεση πιο δύσκολη απ' ό,τι ίσως είχαν στο νου τους οι πολίτες. Οι δύο διαφορετικές κοινωνίες χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να ενσωματωθεί η μία στην άλλη, διαδικασία που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Οι «Ανατολικοί» και οι «Δυτικοί» εξακολουθούν να υπάρχουν στις καθημερινές συνομιλίες των Γερμανών. Η οικονομία είναι πλέον κοινή, αλλά τα σημάδια του διχασμού έχουν μείνει ανεξίτηλα στην κοινωνία. Συχνά θα συναντήσεις ανθρώπους που δε σταματούν να λένε ότι «παλαιότερα όλα ήταν καλύτερα». Δεν αναπολούν το Τείχος, αναπολούν όμως την καθημερινότητα στην Ανατολική Γερμανία, η οποία παρότι είχε κάποια χαρακτηριστικά δικτατορίας, είχε καταφέρει να παρέχει εν μέρει και κατά περιόδους μία ζωή ικανοποιητική και αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα της εποχής. Το Τείχος χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως καμβάς των καλλιτεχνών και σήμερα αποτελεί μία από τις πιο διάσημες ατραξιόν της πόλης. Ειρωνεία; Μάλλον τρομακτικά αστείο. Κάθε φωτογραφία του Τείχους θα έπρεπε να θυμίζει τα συνθήματα των Γερμανών πολιτών του 1989 σε όλους εμάς τους περήφανους τουρίστες, που βλέπουμε να υψώνονται νέα εθνικά και κοινωνικά τείχη, αφού τελικά «εμείς είμαστε ο λαός» και «είμαστε ένας λαός».