Σε ενοχλούν;

-"Όσοι δεν κάνουν θρησκευτικά; Όχι δε με ενοχλούν. Αρκεί να το δηλώνουν γραπτά, ότι δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι".

Η απάντηση του καθηγητή στην ερώτηση μου, μου θύμισε μιαν άλλη απάντηση σε μια παρόμοια ερώτηση:
-"Οι ομοφυλόφιλοι; Όχι δε με ενοχλούν. Αρκεί να μην κάνουν ότι κάνουν μπροστά μου."

Και αυτή μιαν άλλη για τους άθεους και εκείνη μια παλιότερη για τους διαδηλωτές φοιτητές. Κάθε φορά η απάντηση στην ερώτηση "Σε ενοχλούν;" είναι συνώνυμη του "Ναι με ενοχλούν αν καταλάβω ότι υπάρχουν", μόνο που διατυπώνεται με βάση τον ορισμό της ελευθεροτυπίας του Βολταίρου και φορτίζεται συγκινησιακά από τη "Δημοκρατία", την "Ανεξιθρησκεία" και άλλους αστικούς μύθους.

Τύποι

Έχουμε μάθει να παπαγαλίζουμε την ισότητα των δικαιωμάτων, κραυγάζουμε για την εκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών, υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου την ανεξιθρησκεία, πολεμάμε τα ναρκωτικά, την ίδια στιγμή που δέρνουμε τη γυναίκα μας, κάποιος Αλβανός μας καθαρίζει το σπίτι για δέκα ευρώ την εβδομάδα, κοιτάμε τους μουσουλμάνους της θράκης σαν εθνικούς προδότες και αποφεύγουμε τους ναρκομανείς σαν να μην είναι άρρωστοι κι ανήμποροι άνθρωποι αλλά σαν να είναι η μετενσάρκωση του Χαλκ.
Έχουμε μάθει να κυνηγάμε τους τύπους. Τίποτα δεν είναι πρόβλημα, αρκεί να μην είναι δίπλα μας.

Αλτρουισμός

Μια φορά το χρόνο βέβαια είμαστε συνεπείς απέναντι στα "πιστεύω" μας. Στέλνουμε τα παλιά μας ρούχα στα ιδρύματα και πετάμε ευρώ στους ζητιάνους του μετρό. Έτσι ανανεώνεται η σύμβαση με τον παράδεισο μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Και τον υπόλοιπο χρόνο κλείνουμε τα μάτια στις διακρίσεις, γυρνάμε το βλέμμα στις αδικίες σε βάρος των μειονοτήτων και αλλάζουμε κουβέντα όταν κάποιος μας μιλάει για ναρκομανείς με ένα υποκριτικό βλέμμα που λέει φωναχτά "Τα καημένα τα παιδιά" και ψιθυρίζει "Ευτυχώς δεν είναι το δικό μου". Ο αλτρουισμός γίνεται εποχιακό είδος που το πουλάνε μαζί με τα φωτάκια και τις γυρλάντες.

Ρεζουμέ

Το ρεζουμέ είναι για όλους αυτούς ότι κανένας δεν τους ενοχλεί αρκεί να είναι πολύ μακριά τους και να μην τους επηρεάζει. Η επιφανειακή ανεκτικότητα είναι συνώνυμη του βαθύτερου κόμπλεξ. Το θέμα είναι η δράση που λέει κι ο electroking. Το να παραβλέπεις το "πρόβλημα" δεν το σκοτώνει. Δε ζούμε σε γυάλα, οπότε όλα γύρω μας, μας επηρεάζουν.Ο αλτρουισμός δεν είναι επιλογή, είναι υποχρέωση. Κι αν αυτό το blog μπορεί εκτός από φωνή να γίνει και γροθιά θα έχει πετύχει ο σκοπός του.

Μέχρι να γίνουνε όλα αυτά εμείς οι "επαναστάτες του keybord" να' μαστε καλά...