Αποχή και Προκαταλήψεις

Προκατάληψη 1

Η αποχή δεν είναι πολιτική θέση

Η αποχή όπως και η συμμετοχή στέλνει μηνύματα που μπορούν να αξιολογηθούν κατά το δοκούν. Κάποιος που απέχει μπορεί να είναι απολιτικοποιημένος ή όχι. Το ίδιο ισχύει για κάποιον που ψηφίζει. Το σύστημα μπορεί να ερμηνεύσει την αποχή ως απολιτική θέση όπως ακριβώς μπορεί να ερμηνεύσει την ψήφο στους οικολόγους ως αποτυχία των άλλων κομμάτων ή την ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσμα της γοητείας(!) του Τσίπρα. Επιπλέον, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η ψήφος στη ΝΔ με αντάλλαγμα διορισμό στο δημόσιο στέλνει σαφέστερο πολιτικό μήνυμα από την αποχή; Επομένως, είναι στο χέρι του κάθε πολίτη να αξιολογήσει την αποχή ή τη συμμετοχή όπως νομίζει, χωρίς να θεωρείται η μια ή η άλλη ξεκάθαρα πολιτική ή απολιτική πράξη.


Προκατάληψη 2

Η αποχή συμφέρει το σύστημα

Όπως είναι γνωστό όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί παρακαλάνε για συμμετοχή προκειμένου να πετύχουν την πολυπόθητη κομματική συσπείρωση. Επίσης, τα ΜΜΕ ως γνήσια φερέφωνα της εξουσίας σπρώχνουν τον κόσμο προς την κάλπη προκειμένου να μειωθεί η αποχή. Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές επιστρατεύουν ανεκδιήγητα επιχειρήματα για να πείσουν τον κόσμο να ψηφίσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το επιχείρημα της Γιαννάκου "οι Έλληνες πρέπει να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές γιατί οι ευρωβουλευτές που προέρχονται από κράτη μέλη με μικρή συμμετοχή έχουν πρόβλημα αξιοπιστίας". Αν, λοιπόν, σκοπός μας είναι να ενισχύσουμε την αξιοπιστία ενός αποτυχημένου πολιτικού συστήματος δεν έχουμε παρά να τρέξουμε στην κάλπη.


Προκατάληψη 3

Η αμεσοδημοκρατία είναι ουτοπία, οπότε ας αρκεστούμε στην έμμεση δημοκρατία

Η αμεσοδημοκρατία είναι σήμερα τόσο ουτοπική όσο η δημοκρατία στην μοναρχική Ευρώπη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Φαντάζομαι ότι τότε οι επαναστάτες δεν θα έπρεπε να παλέψουν για την ανατροπή της μοναρχίας αλλά να βρουν τρόπους να τη βελτιώσουν μέσα από τη συμμετοχή τους σε αυτή...


Προκατάληψη 4

Αν απέχεις από τις εκλογές έχεις παθητική στάση άρα είσαι μοιρολάτρης

Προσωπικά αρνούμαι να αξιοποιήσω τα 3 λεπτά που μου δίνει το σύστημα για να αλλάξω τον κόσμο. Προτιμώ να το παλέψω πραγματικά, να βρεθώ στο δρόμο με ανθρώπους και να μιλήσω ανοιχτά και ειλικρινά για όσα μας προβληματίζουν. Κι όλοι μαζί να παλέψουμε ώστε τα 3 λεπτά συμμετοχής κάθε τέσσερα χρόνια να γίνουν 24 ώρες συμμετοχής κάθε μέρα. Μοιρολατρία είναι να αποδέχεσαι ότι η άμεση δημοκρατία είναι ουτοπία. Μοιρολατρία είναι να αρπάζεις τα ψίχουλα που σου πετάει το σύστημα και να είσαι ικανοποιημένος Μοιρολατρία είναι να φοβάσαι να γίνει εσύ ο επαναστάτης και να ψηφίζεις τους επαναστάτες του καναπέ προκειμένου να κάνουν τη δουλειά για σένα.

Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας...

Ska-P, 63 High @ Γήπεδο Μακεδονικού (Θεσσαλονίκη), 16/05/09

Share Περπατώντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης το πρωινό του Σαββάτου, ένας διαφορετικός αέρας έπνεε στην πόλη. Αφίσες της συναυλίας που ξεκούραζαν το μάτι από τα έργα για το Μετρό, ομάδες νέων που έφτασαν από όλη την Ελλάδα αλλά και από τα υπόλοιπα Βαλκάνια και γενικά όλη η πόλη, από τα καφέ πολυτελείας της Αριστοτέλους και της παραλίας μέχρι τον πεζόδρομο της Γούναρη, να συζητά για τη συναυλία των Ska-P. Και να μου το έλεγαν, δε θα το πίστευα ότι η ανταπόκριση του κόσμου θα ήταν τόσο μεγάλη. Από τη μια η ευχάριστη μουσική των Ισπανών, που ταιριάζει με την καλοκαιρινή διάθεση, από την άλλη το γενικό επαναστατικό κλίμα των τελευταίων μηνών, δημιούργησαν το καταλληλότερο μείγμα για μια πετυχημένη βραδιά. Όντως όλα έμοιαζαν ιδανικά. ο πράσινος αγωνιστικός χώρος είναι πάντα προτιμότερος από οποιοδήποτε αποπνικτικά κλειστό venue, η είσοδος του κόσμου, αν αναλογιστούμε και το μεγάλο του αριθμό, γινόταν με φυσιολογικούς ρυθμούς, κάποιες μικροφασαρίες έληξαν γρήγορα, ο καιρός ήταν όσο ζεστός χρειαζόταν, οι μπύρες φτηνές και οι 63High, ένα από τα μεγαλύτερα ska punk ονόματα της χώρας, άνοιξαν τη βραδιά. Με δικά τους κομμάτια, γνωστά σε μεγάλη μερίδα του κοινού, αλλά και με την διασκευή του "Blitzkrieg Bop" των Ramones, έπαιξαν όσο έπρεπε, χωρίς να κουράσουν, χειροκροτήθηκαν θερμά και αποχώρησαν για να δώσουν τη θέση τους στους Ska-P. Οι Ισπανοί μέσα στις επόμενες δυο ώρες απέδειξαν εύκολα γιατί θεωρούνται και είναι το μεγαλύτερο όνομα του είδους στην Ευρώπη. Με διαδοχικά ανοδική πορεία από το 1994 μέχρι το 2002 και την περσινή τους επιστροφή τους με το "Lagrimas Y Gozos" κερδίζουν ολοένα και περισσότερους οπαδούς, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Κάποιοι από τους οπαδούς αυτούς έσβησαν προσωρινά τη δίψα τους με την αναπάντεχη εμφάνιση των Locos (συγκρότημα του Pipi) το περασμένο καλοκαίρι στην Καβάλα, αλλά τώρα είχε έρθει η ώρα for the real thing. Από το "Ni Fu Ni Fa" που άνοιξε τη συναυλία μέχρι το βαλκανικό αυτοσχεδιασμό στο τελείωμα της, πάνω στη σκηνή επικρατούσε το απόλυτο πανηγύρι, το τέλειο street party με τρομπέτες, ξυλοπόδαρα, διάφορα κουστούμια και απέραντο κέφι. Οι οθόνες όμως δεν είχαν την ίδια ευχάριστη εικόνα, δείχνοντας όλα τα άσχημα αυτού του κόσμου, από τους wannabe ηγέτες μέχρι την άδικη δολοφονία λαών και ζώων. Φυσικά τα μηνύματα που θέλουν να μεταδώσουν οι Ska-P γίνονταν δεκτά με ενθουσιασμό, παρά τη μόνιμη και αναγκαστική χρήση της ισπανικής γλώσσας. Έτσι έβλεπες το ίδιο κέφι και στο κοινό, που όταν όμως έκανε διάλειμμα από τον ξέφρενο χορό δε παρέλειπε να φωνάξει τα γνωστά συνθήματα. Από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές η αναφορά του συγκροτήματος στον, γνωστό σε όλους πλέον, Αλέξη και η προβολή της φωτογραφίας του στην οθόνη. Κάτι τέτοιες στιγμές ένα ολόκληρο γήπεδο φαίνεται να μιλά την ίδια γλώσσα. Μουσικά, πέρα από τα καινούργια κομμάτια, ακούστηκαν σχεδόν όλα τα γνωστά τους, όπως τα "Cannabis", "Welcome To Hell", "Intifada", "Casposos", "A La Mierda, Tio Sam", "Simpatico Holgazan", "El Gato Lopez", αλλά και μια διασκευή στο "I Fought The Law" των Clash. Η συγκεκριμένη συναυλία αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό γεγονός, διότι ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα όπως οι Ska-P ήρθε επιτέλους στη χώρα μας και ακόμα πιο συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, η οποία δεν έχει την τύχη να απολαμβάνει ονόματα τέτοιου βεληνεκούς. Οι ντόπιοι διοργανωτές έκαναν μια πολύ μεγάλη προσπάθεια και ο κόσμος τη στήριξε με το παραπάνω. Την επιβράβευση και στις δυο πλευρές έδωσαν οι Ska-P. Muchas Gracias!

Εκλογές και... Επιλογές

"Δημοκρατία είναι όταν πέντε λύκοι κι ένα πρόβατο ψηφίζουν τι θα φάνε για βραδινό... " λέει ένα γνωμικό.

Μόνο που στην πραγματικότητα ο λύκος είναι ο ένας κι όμως έχει τη δύναμη να φάει τα πρόβατα μέσα από "δημοκρατικές" διαδικασίες. Κι αυτό γιατί τα πρόβατα αντί να συνεργαστούν με τη ράτσα τους προσπαθούν να γίνουν λύκοι. Κάνουν μια θεραπεία που περιλαμβάνει μικροπολιτικά παιχνίδια, κομματικές γραμμές, πισώπλατες μαχαιριές, γλύψιμο κι εξυπηρετήσεις προκειμένου να γίνουν έστω για μια φορά κι αυτά λύκοι. Να γίνουν κυρίαρχοι των άλλων.

Αγνοούν τον άλλον, τον δύσκολο αλλά αποτελεσματικό δρόμο: δε χρειάζεται να γίνεις κυρίαρχος των άλλων για να έχεις δύναμη - χρειάζεται να γίνεις κυρίαρχος του εαυτού σου.

Πριν από τέσσερις μέρες έγιναν φοιτητικές εκλογές. Για τους ρομαντικούς οι φοιτητές κάποια μέρα θα φτιάξουν ένα κίνημα ιδεών και θα απελευθερώσουν την κοινωνία. Αντί λοιπόν για νέους ανθρώπους που έχουν ιδέες αλλά όχι αγκυλώσεις, οράματα αλλά όχι εφιάλτες, πάθος αλλά όχι μίσος, βλέπει κανείς παιδιά να αυτεγκλωβίζονται σε μια δίνη από αυταπάτες, να διέπονται από απλό οπαδικό φανατισμό. Άνθρωποι οπισθοδρομικοί με όλη τη σημασία της λέξης. Εικοσάρηδες που δεν ψάχνουν κάτι: πιστεύουν ότι το βρήκαν κιόλας. Κι όταν οι άλλοι δε συμμερίζονται τα ευρήματά τους είναι "κολλημένοι". Για αυτούς τους ανθρώπους τα πράγματα είναι απλά: είσαι μαζί μας ή είσαι με τους άλλους. Επιλέγουν μια από τις δύο μισές αλήθειες που τους προσφέρουν στο πιάτο, τις ονομάζουν "δεξιά" κι "αριστερά" κι επιλέγουν μια σύμφωνα με όσα (τους) έμαθαν, με όσα έζησαν, με όσα φαντάζονται ότι θα ζήσουν. Δε διεκδικούν το μέλλον τους - το βασίζουν σε πατέντες του παρελθόντος. Και χωρίς να το καταλαβαίνουν το πιάνουν απ' το λαιμό και το πετάνε στον καιάδα του συστήματος.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο σε ιδεολογικό επίπεδο. Για τις πρακτικές του λύκου δεν έχω πολλά να πω. Για τις πελατειακές σχέσεις, για τα φοιτητικά σφηνάκια, για τις συνελεύσεις - θέατρο σκιών δεν κάνω λόγο. Αυτά είναι φανερά. Αυτά όσοι θέλουν τα βλέπουν. Κι όσοι δε θέλουν να τα δουν, τα νιώθουν. Καταφεύγουν όμως στο επιχείρημα της ιδεολογίας, του καλού και του κακού, του δίκαιου και του αδίκου. Δυστυχώς όμως γι' αυτούς, πάντα βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του καλού και του δίκαιου, ποτέ στη θέση του κακού και του αδίκου.

Στη Ρόδο η ΔΑΠ έπεσε, η ΠΑΣΠ ανέβηκε, η ΠΚΣ έπεσε, τα ΕΑΑΚ ανέβηκαν. Παρ' όλες τις αλλαγές σύντομα θα καταλάβουμε ότι δεν άλλαξε τίποτα. Γιατί εξ' ορισμού δε γινόταν να αλλάξει μέσα από αυτή την νοοτροπία και αυτές τις πρακτικές. Το ερώτημα είναι: θα κάνουμε ποτέ κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα;

Η αλλαγή θα έρθει όταν δε θα υπάρχουν λύκοι και πρόβατα - θα υπάρχουν πλάσματα. Δε θα υπάρχουν Δαπίτες και Πασπίτες - θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και όχι το μικρόκοσμό τους. Δε θα υπάρχουν νέοι που θα σκέφτονται σαν γέροι - θα υπάρχουν γέροι που θα σκέφτονται σαν νέοι Δε θα υπάρχουν αριστεροί που θα είναι στην ουσία δεξιοί, ούτε δεξιοί που στην ουσία είναι... δεξιότεροι. Οι αναρχικοί δε θα είναι συγκεκαλυμένοι εξουσιαστές. Δε θα υπάρχουν εκλογές - θα υπάρχουν επιλογές. Γιατί αν κάτι με έμαθε το πανηγύρι της Τετάρτης είναι ότι όταν δεν υπάρχουν επιλογές κάνουμε εκλογές.