Μετά απο πολύ καιρό......

Μετά απο πολύ καιρό θέλω να ζητήσω συγγνώμη ή μάλλον όχι να ζητήσω συγνώμη απλά να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα για το κείμενο που έγραψα για την κνε γιατί κάποιοι μπορεί να με παρεξήγησαν .Δεν είμαι κατα της κνε ή μάλλον να το πω πιο σωστά μόνο της κνε αλλά είμαι κατά όλων των νεολέων όλων των κομμάτων γιατί θεωρώ ηλιθιώδες κάποιον να θέλει να φοράει παροποίδες και να κάνει ότι του λέει το κεφάλι για να εξασφαλίσει ψήφους για ένα κόμμα που στην τελική αργότερα δεν θα του προσφέρει τίποτα γιατί μονο αν είσαι στο ανώτερο τμήμα του κόμματος ίσως εξασφαλίσεις κατι . Κρατήστε τα μυαλα σας ελεύθερα απο βλακείες και αποφασίστε εσείς οι ίδιοι ποιο ειναι το σωστό και οχι οι άλλοι για εσάς . Υ.Γ.:Γιάννενα θα κατέβω στις 28-29 του μηνός γιατί συμπαραστεκόμαστε στον συντροφο και φίλο απο την κατάληψη βυρωνος 3 στην Καβάλα και επειδή θα πάω σε χιονοδρομικό . Καλές γιορτές .......

"Νέοι, παράνομοι, απελπισμένοι, Ευρωπαίοι"

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Μιχάλης Μητσός
http://diastaseis.blogspot.com/

«Στην Ευρώπη αισθάνομαι παρείσακτος», λέει ο Τζιμ Γκόλντμπεργκ. «Στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω τίποτα απ΄ αυτά που βλέπω». Τα καταλαβαίνουμε εμείς, όμως, κι αυτό είναι παραπάνω από αρκετό.

O Τζιμ Γκόλντμπεργκ ξεκίνησε το τελευταίο του εγχείρημα το 2003 στην Ελλάδα, για λογαριασμό του πρακτορείου Μάγκνουμ. Το θέμα του ήταν οι «Νέοι Ευρωπαίοι» - παράνομοι μετανάστες, πρόσφυγες και εκτοπισμένοι από την Αφρική, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη- και η χώρα μας πρόσφερε στον Αμερικανό φωτογράφο άφθονο υλικό. Όταν λέμε «υλικό», εννοούμε ανθρώπους σαν τον Μουτζαφάρ «Άλεξ» Τζαφάρι, που περπάτησε από το Αφγανιστάν μέχρι την Ελλάδα και βρήκε εδώ την ευκαιρία τόσο να σπουδάσει όσο και να δουλέψει. Ή την Εύα από τη Νιγηρία, που της υποσχέθηκαν μια δουλειά γραφείου στην Αθήνα και κατέληξε στους δρόμους να πουλάει το κορμί της. Ένας άνδρας αποκαλεί την Ελλάδα «Παράδεισό» του. Και μια γυναίκα που τη λένε Μπιούτι (Ομορφιά) λέει πως «ύστερα από εφτά χρόνια αυτής της γαμημένης ζωής, το μόνο πράγμα που απέμεινε από την ομορφιά μου είναι το όνομα».

Ο Γκόλντμπεργκ ζει στο Σαν Φρανσίσκο και διδάσκει φωτογραφία στη Σχολή Καλών Τεχνών της Καλιφόρνιας. Το βιβλίο με το οποίο έγινε γνωστός τιτλοφορείται «Μας μεγάλωσαν οι Λύκοι», εκδόθηκε το 1995 και αναφέρεται στα δέκα χρόνια που πέρασε φωτογραφίζοντας τους νεαρούς αστέγους του Σαν Φρανσίσκο. Το νέο του βιβλίο λέγεται «Οpen See» και παίρνει τον τίτλο του από μια φράση που έγραψαν ανορθόγραφα Αφγανοί μετανάστες το 2005 πάνω σ΄ένα ψυγείο στο Προσφυγικό Στρατόπεδο του Λαυρίου: «Στην ανοιχτή θάλασσα (open see) δεν υπάρχουν σύνορα». Τον ίδιο τίτλο έχει η έκθεση των φωτογραφιών του που παρουσιάζεται μέχρι τις 17 Ιανουαρίου στη Ρhotographers΄ Gallery του Λονδίνου. «Οι φωτογραφίες θέτουν ερωτήματα, χωρίς να τα απαντούν», λέει ο καλλιτέχνης στην Ομπζέρβερ . «Από πολιτική άποψη, δεν είμαι ριζοσπάστης. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να είμαι ριζοσπάστης στον τομέα της αισθητικής».

Ο Γκόλντμπεργκ ενθαρρύνει τους ανθρώπους που φωτογραφίζει να γράφουν μια «λεζάντα» που συμπυκνώνει τη ζωή τους. «Το όνειρό μου είναι να πάω στην Ευρώπη», γράφει ο Σιέντ Σαϊμπόρ Ραχαμάν από το Μπανγκλαντές. «Κερδίζω 68 τάκα (ένα δολάριο) την ημέρα και είμαι απελπισμένος», σημειώνει ένας άνδρας από τη Σομαλία. «Δεν έχω χαρτιά, δεν μπορώ να μείνω εδώ, δεν μπορώ να πάω πουθενά», τονίζει ένας άλλος. Κάποιοι φωτογραφίζονται γυμνόστηθοι, ώστε η κάμερα να αποτυπώσει τις πληγές τους. Ένας άνδρας έχει ζωγραφίσει πράσινα βέλη που δείχνουν σημάδια από κάψιμο στην πλάτη του. «Με βασάνισαν οι Ταλιμπάν», γράφει.

Πολύς πόνος, άπειρος πόνος, αλλά δεν λείπει και η ελπίδα. Άνθρωποι βασανισμένοι, απελπισμένοι, ανώνυμοι, αποκτούν ξαφνικά όνομα, πρόσωπο, δεν μπορούμε να τους λέμε πια συλλήβδην «λαθρομετανάστες».

"Η εθνική αμηχανία των σχολικών γιορτών "-Γιώργος Μάλφας

«Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση»
Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη


Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της «κρίσης ταυτότητας» που διαπερνά το σύγχρονο ελληνικό σχολείο είναι αυτό της διαχείρισης του ζητήματος των «εθνικών επετείων». Του τρόπου, δηλαδή, ανάγνωσης, ανάμνησης και ερμηνείας ιστορικών γεγονότων καθοριστικής σημασίας για την εθνική και κοινωνική επιβίωση-συνέχεια του λαού μας. Σε όποιον κινείται εντός της σχολικής πραγματικότητας είναι ολοφάνερη η αμηχανία και η αφασία που χαρακτηρίζει τις σχολικές επετείους των εθνικών μας γιορτών: αγχωτικό καθήκον, άχαρη εθιμική υποχρέωση, επαχθής εξακολουθητικός ευτελισμός των «ιδανικών» που κανείς πια δεν πιστεύει…

Στο επίκεντρο των σχετικών συζητήσεων ανακυκλώνεται αναπόφευκτα η έννοια και το περιεχόμενο του «έθνους»: η ιστορική και υλική του υπόσταση, η συμβολική και πολιτισμική του νοηματοδότηση. Το επίδικο του «έθνους» εξαιρετικά πολυσύνθετο από την ίδια του τη φύση. Πληθώρα ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών και ιδεολογικών προβολών ερίζουν για τον (καθ)ορισμό του «έθνους» και φορτίζουν με οξύτητα το κλίμα και τον χαρακτήρα των «εθνικών επετείων». Στις γραμμές που ακολουθούν επιχειρείται μια συνοπτική-σχηματική (και γι’ αυτό αναγκαστικά γενικευτική) παρουσίαση δύο κυρίαρχων προσεγγίσεων του νοήματος των εθνικών γιορτών όπως αυτές εκδηλώθηκαν διαχρονικά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Το έθνος ως φετίχ
Στην εκδοχή αυτής της προσέγγισης δεσπόζει η υπεριστορική και αναχρονιστική αντίληψη για το έθνος που έλκει τις ρίζες της στη μεταπολεμική Ελλάδα και διατρέχει όλη την χρυσή εποχή της «εθνικοφροσύνης» μέχρι την πτώση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών. Με αξονικό ιδεολόγημα τον «ελληνοχριστιανισμό» διαχώριζε τους Έλληνες, φυλάκιζε, εξόριζε, εξόντωνε ηθικά και φυσικά τους αντιπάλους της. Στις κρίσιμες εθνικά στιγμές, αν δεν επέλεγε την «αυτοεξορία», συμμαχούσε με τους κατακτητές σε κατοχικές κυβερνήσεις, επάνδρωνε τάγματα ασφαλείας, εξέτρεφε στα σπλάχνα της δοσίλογους και καταδότες και στο τέλος επέστρεφε ως αυτόκλητος σωτήρας στην πατρίδα εγκαθιδρύοντας «δημοκρατίες» που στην ανάγκη μεταλλάσσονταν σε… δικτατορίες. Είναι η παράταξη των «επαγγελματιών του έθνους», των «ελλαδεμπόρων», που από πολύ νωρίς και με τόση ευκρίνεια διέκρινε ο γνήσια ελληνοπρεπής και ορθόδοξος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, γράφοντας ότι «μεταξύ όλων των επαγγελμάτων, εις όλον το Γένος, περνά εξόχως το επάγγελμα της θρησκείας, καθώς και το του πατριωτισμού» (Ο Διδάχος).

Η παράδοση των μεγάλων λόγων και των τραγικών ιστορικών ευθυνών, που ιδιοποιούνταν ιδιοτελώς τις θυσίες των αγωνιστών και τα σύμβολα ενότητας του λαού μας. Πουλούσε εργολαβικά τον πατριωτισμό και την πίστη των Ελλήνων και αγόραζε κυριαρχία και εξουσία με τη συνδρομή των ξένων τοποτηρητών της. Γιόρταζε στο σχολείο τις εθνικές γιορτές (μέχρι τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης) με μιαν αφόρητη πατριδοκάπηλη ρητορεία, με αυτάρεσκους εθνοφυλετικούς δεκάρικους, αποκρύβοντας σελίδες του σκοτεινού της παρελθόντος και διασύροντας ηλιθιωδώς κάθε αίσθημα γνήσιας φιλοπατρίας, σεβασμού και αγάπης για τη μακραίωνη πολιτιστική ιδιοπροσωπία των Ελλήνων. Φανατικά και αυτιστικά κλειστοφοβική, περιχαράκωνε τα οράματα και τις αξίες του οικουμενικού Ελληνισμού στα όρια ενός παρασιτικού και μεταπρατικού ελλαδισμού. Αυτή η «παράδοση» ξεψύχησε μέσα στη γραφικότητα και την ανυποληψία της. Στα σχολειά μας, δεν τη συναντά πια κανείς σήμερα, εκτός από κάποια θλιβερά απομεινάρια στο διάκοσμο και την αισθητική των σχολικών γιορτών που μάλλον δεν απασχολούν πλέον κανέναν.

Το έθνος ως ταμπού
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης μια άλλη προσέγγιση του «εθνικού» σε πλήρη αντίστιξη με την προηγούμενη, αργά αλλά σταδιακά, επεδίωξε και πέτυχε τη ρεβάνς έναντι της εθνοκαπηλίας. Μετά το πέρας του «σοσιαλιστικού» αμοραλισμού της «αλλαγής» («Έξω από το ΝΑΤΟ»!) δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες εγχώριες και διεθνείς συνθήκες (κατάρρευση υπαρκτού σοσιαλισμού, έκρηξη παγκοσμιοποίησης, κρίση πολιτικής κ.α.) για τη γέννηση και την ανάπτυξη μιας εθνομηδενιστικής κουλτούρας η οποία σήμερα κατακλύζει παντοδύναμη την κυρίαρχη πολιτική, τη διανόηση, την τέχνη και τα μέσα ενημέρωσης. Ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων του «εκσυγχρονισμού» που συσπείρωσε τις ελίτ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας με αιχμή του δόρατος την «ανανεωτική» αριστερά του διεθνισμού (δίχως έθνος!) και του κοσμοπολιτισμού (με συμπλεγματική αποστροφή στο γηγενή πολιτισμό!) σε ρόλο οργανικού διανοουμένου. Στο εξής κάθε βιωματική αναφορά στις αξίες της πατρίδας, της παράδοσης και του πολιτισμού που γέννησε στη διαχρονία της, θα λοιδορείται κυνικά, θα χλευάζεται προκλητικά. Και οι ευαισθησίες μας θα αντιμετωπίζονται ως political correct όταν θα αφορούν την εκστρατεία διάσωσης του ιβηρικού λύγκα, για παράδειγμα, που απειλείται με εξαφάνιση• ενώ θα στοχοποιούνται απροκάλυπτα όταν θα αφορούν την πολιτιστική συρρίκνωση λαών, εθνών και παραδόσεων. Θα συκοφαντείται εκ προοιμίου κάθε αναφορά στο έθνος και όποιος θα διακατέχεται από ανάλογες ανησυχίες θα στιγματίζεται αυτόχρημα ως «εθνικιστής». Αν μάλιστα κανείς αποτολμήσει και επικαλεστεί την παράδοση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη και της Εθνικής Αντίστασης (εκπληκτικά μοναδική συνάρθρωση αιτημάτων εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής χειραφέτησης με πάνδημη αποδοχή) τότε κακό του κεφαλιού του... Τα εγγόνια των εξόριστων και των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, πρώην κομμουνιστές και νυν «εκσυγχρονιστές», που συνωστίζονται τώρα στους προθαλάμους της εξουσίας, διψούν για προγραφές…

Αναθεώρηση της Ιστορίας, αναψηλάφηση των στερεοτύπων του «εθνικού φαντασιακού», υπέρβαση του «εθνοκεντρισμού» και μια σειρά άλλων υψηλών επιδιώξεων, το κύριο μενού του μεταρρυθμιστικού προγράμματος στο σύνολο των βαθμίδων της δημόσιας εκπαίδευσης, με στόχο να αποβάλουμε τον εθνικιστή εαυτό που κρύβουμε μέσα μας. Να ενοχοποιηθεί τελικώς στη συνείδηση του λαού μας το έθνος και η εθνική μας κληρονομιά αδιακρίτως (και όχι μόνο η εθνικιστική παραφθορά τους), δηλαδή ο τρόπος που γεννιόμαστε, τρώμε, μιλάμε, χορεύουμε, ερωτευόμαστε, πιστεύουμε, τραγουδάμε, κλαίμε, γελάμε, μαλώνουμε, πεθαίνουμε… τα τόσο κοινά σε όλους τους ανθρώπους, και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστά σε κάθε λαό.

Ποιος να γιορτάσει…
Από τη μια, η εθνοκάπηλη κενολογία. Κουράστηκε και η ίδια. Δεν αντέχει πια τον εαυτό της. Δεν πείθει πια κανέναν. Ξεθύμανε… Κιτρινισμένα και αραχνιασμένα στους τοίχους των σχολείων χάσκουν τα πορτρέτα των εθνικών αγωνιστών μας. Τους εγκατέλειψαν οι πάντες. Και αυτοί ακόμη οι ορκισμένοι υπερασπιστές τους, οι επίγονοι της «εθνικοφροσύνης», αναζητούν πλέον νέα, πιο ελκυστικά πρότυπα για τη νεολαία, στο χώρο του θεάματος (Ψινάκης) και του ελαφρολαϊκού τραγουδιού (Σαρρή). Από μια τέτοια φαιδρή εκδοχή «πατριωτισμού» κινδυνεύουμε μάλλον περισσότερο…

Από την άλλη, ο χορός των αναθεωρητών και της προσαρμογής στις …απαιτήσεις των καιρών. Εξυπνότεροι ή μάλλον πονηρότεροι ετούτοι. Την Εθνική Αντίσταση τη βάφτισαν «αντιπολεμικό κίνημα των λαών!» (sic). Αντιμιλιταριστικός ακτιβισμός στις οροσειρές της Πίνδου δηλαδή, με λίγο ράφτινγκ στα διαλείμματα για να μην αμελούμε και την οικολογική διάσταση της σύγχρονης εκπαίδευσης… Το διακύβευμα για τους λαούς δεν είναι πια το ελεύθερο, το ανυπότακτο φρόνημα. Η «ειρήνη» είναι ενός χυδαίου υλισμού, το κατά κεφαλήν εισόδημα, ο δείκτης της αγοραστικής δύναμης των μαζών. Μην καταπονείτε λοιπόν τα παιδιά με πληκτικά «νεκρόφιλες» τελετές που δεν πιστεύετε, βάλτε τους να δουν γλυκερές αντιπολεμικές ταινίες που καταλήγουν σε αισθηματικά ειδύλλια! Για να μαθαίνουν πως οι εθελόδουλοι χωρίς αντίσταση και επανάσταση θα επιβιώσουν, χωρίς εκούσιο συμβιβασμό πάνε χαμένοι…

Θαμμένος ζωντανός ο αληθινός εαυτός μας!
Εθνοκάπηλοι και εθνομηδενιστές σκότωσαν την ψυχή μας. Πλήγωσαν τις ευαισθησίες, την περηφάνια του λαού μας. Κάντε μια βόλτα στα σχολειά μας… «να ζεις τον θάνατό σου για τους άλλους, δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ»! Ο σπόρος όμως δεν πήγε χαμένος. Θαμμένο στη γη μας το Σώμα της Αντίστασης. Κάποτε θα καρπίσει, αφού «δεν κοιμάται, δεν πεθαίνει, προσμένει την ανάσταση». Μιας «ελληνικότητας» που διαλέγεται ευρύχωρα στον κόσμο με ολάκερη τη Σάρκα της: τις ιδέες, τις αισθήσεις και τα βιώματά της.


ΠΗΓΗ: αντίβαρο, www.antibaro.gr, 24/10/2009

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ...

Θα ήθελα να ενημερώσω τους αναγνώστες του blog ότι δε το έχουμε διαλύσει απλά τον τελευταίο καιρό δεν υπήρχε κάτι αρκετά καυτό για να το σχολιάσουμε(στον τομέα που σχολιάζουμε εμείς,για general ενημέρωση είναι το troktiko και ο trypokarydos).Τώρα με τις εκλογές και την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ σίγουρα θα έχουμε πολύ υλικό και πρώτα απ'όλα ως φοιτητές πιστεύω ότι θα γελάσουμε αρκετά με τη νέα υπουργό παιδείας...Αυτά από μένα...Καλό κουράγιο να χουμε....

Θέλω να μου σχολιασετε το παρακατω....

Το μέλος της ΚΝΕ:
Απευθύνεται στην οργάνωση του και στα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα μέχρι το Συνέδριο, για οποιοδήποτε ζήτημα της Οργάνωσης ή και προσωπικό ζήτημα. Έχει το δικαίωμα να παίρνει μέλος προσωπικά στις συνελεύσεις και συνεδριάσεις όπου εξετάζονται ιδιαίτερα ζητήματα που αφορούν τη συμπεριφορά του.
Ανήκει στο σωματείο του, στο συνεταιρισμό του, στο σύλλογο του ή σε οποιαδήποτε άλλη μαζική οργάνωση και δουλεύει δραστήρια μέσα σ' αυτή.
Φροντίζει διαρκώς για τη γνώση της θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού, για τη βελτίωση του μορφωτικού, πολιτικού και πολιτιστικού του επιπέδου. Παλεύει με αδιαλλαξία ενάντια στην αστική ιδεολογία και τις αριστερίστικες και δεξιές παρεκκλίσεις, προστατεύει με όλες του τις δυνάμεις την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα της ΚΝΕ
Είναι παράδειγμα στην Κνίτικη και προσωπική του ζωή. θεωρεί πρωταρχικό του καθήκον να συμβάλλει καθημερινά στην ανάπτυξη της συντροφικότητας μέσα στην Οργάνωση, να καταπολεμά κάθε τάση αδράνειας και αδιαφορίας, κάθε τάση έπαρσης και εγωισμού. Με τη στάση του στην Οργάνωση, στους αγώνες, στη δουλειά, στο σχολείο, στην οικογένεια του το μέλος της ΚΝΕ παραδειγματίζει και διαπαιδαγωγεί τις μάζες της νεολαίας. Η ιδιότητα του μέλους της ΚΝΕ είναι ασυμβίβαστη με τη χρήση ναρκωτικών.
Επαγρυπνεί για την προστασία της Οργάνωσης από τον ταξικό εχθρό, δε συζητάει τα θέματα της Οργάνωσης έξω από τα αρμόδια όργανα και σώματα. Καταπολεμά κάθε τάση κουτσομπολιού και επιπολαιότητας.
Υπερασπίζει την πολιτική και ιδεολογία του ΚΚΕ, τις θέσεις της ΚΝΕ και είναι ανυποχώρητο στις αρχές του, τόσο στην καθημερινή του δουλειά όσο και απέναντι στον ταξικό εχθρό και τα καταπιεστικά του όργανα. Κρατάει πάντα ψηλά τη σημαία της ΚΝΕ και είναι έτοιμο και στις πιο δύσκολες συνθήκες να παλέψει με θάρρος, ψυχραιμία και αυταπάρνηση για να υπερασπίσει τα μεγάλα ιδανικά του.

Αποχή και Προκαταλήψεις

Προκατάληψη 1

Η αποχή δεν είναι πολιτική θέση

Η αποχή όπως και η συμμετοχή στέλνει μηνύματα που μπορούν να αξιολογηθούν κατά το δοκούν. Κάποιος που απέχει μπορεί να είναι απολιτικοποιημένος ή όχι. Το ίδιο ισχύει για κάποιον που ψηφίζει. Το σύστημα μπορεί να ερμηνεύσει την αποχή ως απολιτική θέση όπως ακριβώς μπορεί να ερμηνεύσει την ψήφο στους οικολόγους ως αποτυχία των άλλων κομμάτων ή την ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσμα της γοητείας(!) του Τσίπρα. Επιπλέον, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η ψήφος στη ΝΔ με αντάλλαγμα διορισμό στο δημόσιο στέλνει σαφέστερο πολιτικό μήνυμα από την αποχή; Επομένως, είναι στο χέρι του κάθε πολίτη να αξιολογήσει την αποχή ή τη συμμετοχή όπως νομίζει, χωρίς να θεωρείται η μια ή η άλλη ξεκάθαρα πολιτική ή απολιτική πράξη.


Προκατάληψη 2

Η αποχή συμφέρει το σύστημα

Όπως είναι γνωστό όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί παρακαλάνε για συμμετοχή προκειμένου να πετύχουν την πολυπόθητη κομματική συσπείρωση. Επίσης, τα ΜΜΕ ως γνήσια φερέφωνα της εξουσίας σπρώχνουν τον κόσμο προς την κάλπη προκειμένου να μειωθεί η αποχή. Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές επιστρατεύουν ανεκδιήγητα επιχειρήματα για να πείσουν τον κόσμο να ψηφίσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το επιχείρημα της Γιαννάκου "οι Έλληνες πρέπει να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές γιατί οι ευρωβουλευτές που προέρχονται από κράτη μέλη με μικρή συμμετοχή έχουν πρόβλημα αξιοπιστίας". Αν, λοιπόν, σκοπός μας είναι να ενισχύσουμε την αξιοπιστία ενός αποτυχημένου πολιτικού συστήματος δεν έχουμε παρά να τρέξουμε στην κάλπη.


Προκατάληψη 3

Η αμεσοδημοκρατία είναι ουτοπία, οπότε ας αρκεστούμε στην έμμεση δημοκρατία

Η αμεσοδημοκρατία είναι σήμερα τόσο ουτοπική όσο η δημοκρατία στην μοναρχική Ευρώπη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Φαντάζομαι ότι τότε οι επαναστάτες δεν θα έπρεπε να παλέψουν για την ανατροπή της μοναρχίας αλλά να βρουν τρόπους να τη βελτιώσουν μέσα από τη συμμετοχή τους σε αυτή...


Προκατάληψη 4

Αν απέχεις από τις εκλογές έχεις παθητική στάση άρα είσαι μοιρολάτρης

Προσωπικά αρνούμαι να αξιοποιήσω τα 3 λεπτά που μου δίνει το σύστημα για να αλλάξω τον κόσμο. Προτιμώ να το παλέψω πραγματικά, να βρεθώ στο δρόμο με ανθρώπους και να μιλήσω ανοιχτά και ειλικρινά για όσα μας προβληματίζουν. Κι όλοι μαζί να παλέψουμε ώστε τα 3 λεπτά συμμετοχής κάθε τέσσερα χρόνια να γίνουν 24 ώρες συμμετοχής κάθε μέρα. Μοιρολατρία είναι να αποδέχεσαι ότι η άμεση δημοκρατία είναι ουτοπία. Μοιρολατρία είναι να αρπάζεις τα ψίχουλα που σου πετάει το σύστημα και να είσαι ικανοποιημένος Μοιρολατρία είναι να φοβάσαι να γίνει εσύ ο επαναστάτης και να ψηφίζεις τους επαναστάτες του καναπέ προκειμένου να κάνουν τη δουλειά για σένα.

Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας...

Ska-P, 63 High @ Γήπεδο Μακεδονικού (Θεσσαλονίκη), 16/05/09

Share Περπατώντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης το πρωινό του Σαββάτου, ένας διαφορετικός αέρας έπνεε στην πόλη. Αφίσες της συναυλίας που ξεκούραζαν το μάτι από τα έργα για το Μετρό, ομάδες νέων που έφτασαν από όλη την Ελλάδα αλλά και από τα υπόλοιπα Βαλκάνια και γενικά όλη η πόλη, από τα καφέ πολυτελείας της Αριστοτέλους και της παραλίας μέχρι τον πεζόδρομο της Γούναρη, να συζητά για τη συναυλία των Ska-P. Και να μου το έλεγαν, δε θα το πίστευα ότι η ανταπόκριση του κόσμου θα ήταν τόσο μεγάλη. Από τη μια η ευχάριστη μουσική των Ισπανών, που ταιριάζει με την καλοκαιρινή διάθεση, από την άλλη το γενικό επαναστατικό κλίμα των τελευταίων μηνών, δημιούργησαν το καταλληλότερο μείγμα για μια πετυχημένη βραδιά. Όντως όλα έμοιαζαν ιδανικά. ο πράσινος αγωνιστικός χώρος είναι πάντα προτιμότερος από οποιοδήποτε αποπνικτικά κλειστό venue, η είσοδος του κόσμου, αν αναλογιστούμε και το μεγάλο του αριθμό, γινόταν με φυσιολογικούς ρυθμούς, κάποιες μικροφασαρίες έληξαν γρήγορα, ο καιρός ήταν όσο ζεστός χρειαζόταν, οι μπύρες φτηνές και οι 63High, ένα από τα μεγαλύτερα ska punk ονόματα της χώρας, άνοιξαν τη βραδιά. Με δικά τους κομμάτια, γνωστά σε μεγάλη μερίδα του κοινού, αλλά και με την διασκευή του "Blitzkrieg Bop" των Ramones, έπαιξαν όσο έπρεπε, χωρίς να κουράσουν, χειροκροτήθηκαν θερμά και αποχώρησαν για να δώσουν τη θέση τους στους Ska-P. Οι Ισπανοί μέσα στις επόμενες δυο ώρες απέδειξαν εύκολα γιατί θεωρούνται και είναι το μεγαλύτερο όνομα του είδους στην Ευρώπη. Με διαδοχικά ανοδική πορεία από το 1994 μέχρι το 2002 και την περσινή τους επιστροφή τους με το "Lagrimas Y Gozos" κερδίζουν ολοένα και περισσότερους οπαδούς, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Κάποιοι από τους οπαδούς αυτούς έσβησαν προσωρινά τη δίψα τους με την αναπάντεχη εμφάνιση των Locos (συγκρότημα του Pipi) το περασμένο καλοκαίρι στην Καβάλα, αλλά τώρα είχε έρθει η ώρα for the real thing. Από το "Ni Fu Ni Fa" που άνοιξε τη συναυλία μέχρι το βαλκανικό αυτοσχεδιασμό στο τελείωμα της, πάνω στη σκηνή επικρατούσε το απόλυτο πανηγύρι, το τέλειο street party με τρομπέτες, ξυλοπόδαρα, διάφορα κουστούμια και απέραντο κέφι. Οι οθόνες όμως δεν είχαν την ίδια ευχάριστη εικόνα, δείχνοντας όλα τα άσχημα αυτού του κόσμου, από τους wannabe ηγέτες μέχρι την άδικη δολοφονία λαών και ζώων. Φυσικά τα μηνύματα που θέλουν να μεταδώσουν οι Ska-P γίνονταν δεκτά με ενθουσιασμό, παρά τη μόνιμη και αναγκαστική χρήση της ισπανικής γλώσσας. Έτσι έβλεπες το ίδιο κέφι και στο κοινό, που όταν όμως έκανε διάλειμμα από τον ξέφρενο χορό δε παρέλειπε να φωνάξει τα γνωστά συνθήματα. Από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές η αναφορά του συγκροτήματος στον, γνωστό σε όλους πλέον, Αλέξη και η προβολή της φωτογραφίας του στην οθόνη. Κάτι τέτοιες στιγμές ένα ολόκληρο γήπεδο φαίνεται να μιλά την ίδια γλώσσα. Μουσικά, πέρα από τα καινούργια κομμάτια, ακούστηκαν σχεδόν όλα τα γνωστά τους, όπως τα "Cannabis", "Welcome To Hell", "Intifada", "Casposos", "A La Mierda, Tio Sam", "Simpatico Holgazan", "El Gato Lopez", αλλά και μια διασκευή στο "I Fought The Law" των Clash. Η συγκεκριμένη συναυλία αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό γεγονός, διότι ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα όπως οι Ska-P ήρθε επιτέλους στη χώρα μας και ακόμα πιο συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, η οποία δεν έχει την τύχη να απολαμβάνει ονόματα τέτοιου βεληνεκούς. Οι ντόπιοι διοργανωτές έκαναν μια πολύ μεγάλη προσπάθεια και ο κόσμος τη στήριξε με το παραπάνω. Την επιβράβευση και στις δυο πλευρές έδωσαν οι Ska-P. Muchas Gracias!

Εκλογές και... Επιλογές

"Δημοκρατία είναι όταν πέντε λύκοι κι ένα πρόβατο ψηφίζουν τι θα φάνε για βραδινό... " λέει ένα γνωμικό.

Μόνο που στην πραγματικότητα ο λύκος είναι ο ένας κι όμως έχει τη δύναμη να φάει τα πρόβατα μέσα από "δημοκρατικές" διαδικασίες. Κι αυτό γιατί τα πρόβατα αντί να συνεργαστούν με τη ράτσα τους προσπαθούν να γίνουν λύκοι. Κάνουν μια θεραπεία που περιλαμβάνει μικροπολιτικά παιχνίδια, κομματικές γραμμές, πισώπλατες μαχαιριές, γλύψιμο κι εξυπηρετήσεις προκειμένου να γίνουν έστω για μια φορά κι αυτά λύκοι. Να γίνουν κυρίαρχοι των άλλων.

Αγνοούν τον άλλον, τον δύσκολο αλλά αποτελεσματικό δρόμο: δε χρειάζεται να γίνεις κυρίαρχος των άλλων για να έχεις δύναμη - χρειάζεται να γίνεις κυρίαρχος του εαυτού σου.

Πριν από τέσσερις μέρες έγιναν φοιτητικές εκλογές. Για τους ρομαντικούς οι φοιτητές κάποια μέρα θα φτιάξουν ένα κίνημα ιδεών και θα απελευθερώσουν την κοινωνία. Αντί λοιπόν για νέους ανθρώπους που έχουν ιδέες αλλά όχι αγκυλώσεις, οράματα αλλά όχι εφιάλτες, πάθος αλλά όχι μίσος, βλέπει κανείς παιδιά να αυτεγκλωβίζονται σε μια δίνη από αυταπάτες, να διέπονται από απλό οπαδικό φανατισμό. Άνθρωποι οπισθοδρομικοί με όλη τη σημασία της λέξης. Εικοσάρηδες που δεν ψάχνουν κάτι: πιστεύουν ότι το βρήκαν κιόλας. Κι όταν οι άλλοι δε συμμερίζονται τα ευρήματά τους είναι "κολλημένοι". Για αυτούς τους ανθρώπους τα πράγματα είναι απλά: είσαι μαζί μας ή είσαι με τους άλλους. Επιλέγουν μια από τις δύο μισές αλήθειες που τους προσφέρουν στο πιάτο, τις ονομάζουν "δεξιά" κι "αριστερά" κι επιλέγουν μια σύμφωνα με όσα (τους) έμαθαν, με όσα έζησαν, με όσα φαντάζονται ότι θα ζήσουν. Δε διεκδικούν το μέλλον τους - το βασίζουν σε πατέντες του παρελθόντος. Και χωρίς να το καταλαβαίνουν το πιάνουν απ' το λαιμό και το πετάνε στον καιάδα του συστήματος.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο σε ιδεολογικό επίπεδο. Για τις πρακτικές του λύκου δεν έχω πολλά να πω. Για τις πελατειακές σχέσεις, για τα φοιτητικά σφηνάκια, για τις συνελεύσεις - θέατρο σκιών δεν κάνω λόγο. Αυτά είναι φανερά. Αυτά όσοι θέλουν τα βλέπουν. Κι όσοι δε θέλουν να τα δουν, τα νιώθουν. Καταφεύγουν όμως στο επιχείρημα της ιδεολογίας, του καλού και του κακού, του δίκαιου και του αδίκου. Δυστυχώς όμως γι' αυτούς, πάντα βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του καλού και του δίκαιου, ποτέ στη θέση του κακού και του αδίκου.

Στη Ρόδο η ΔΑΠ έπεσε, η ΠΑΣΠ ανέβηκε, η ΠΚΣ έπεσε, τα ΕΑΑΚ ανέβηκαν. Παρ' όλες τις αλλαγές σύντομα θα καταλάβουμε ότι δεν άλλαξε τίποτα. Γιατί εξ' ορισμού δε γινόταν να αλλάξει μέσα από αυτή την νοοτροπία και αυτές τις πρακτικές. Το ερώτημα είναι: θα κάνουμε ποτέ κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα;

Η αλλαγή θα έρθει όταν δε θα υπάρχουν λύκοι και πρόβατα - θα υπάρχουν πλάσματα. Δε θα υπάρχουν Δαπίτες και Πασπίτες - θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και όχι το μικρόκοσμό τους. Δε θα υπάρχουν νέοι που θα σκέφτονται σαν γέροι - θα υπάρχουν γέροι που θα σκέφτονται σαν νέοι Δε θα υπάρχουν αριστεροί που θα είναι στην ουσία δεξιοί, ούτε δεξιοί που στην ουσία είναι... δεξιότεροι. Οι αναρχικοί δε θα είναι συγκεκαλυμένοι εξουσιαστές. Δε θα υπάρχουν εκλογές - θα υπάρχουν επιλογές. Γιατί αν κάτι με έμαθε το πανηγύρι της Τετάρτης είναι ότι όταν δεν υπάρχουν επιλογές κάνουμε εκλογές.

Στα πρόθυρα της διάσπασης η ΔΑΠ Ιωαννίνων

Στα πρόθυρα της διάσπασης βρίσκεται η ΔΑΠ Ιωαννίνων με αφορμή την είσπραξη των κονδυλίων οικονομικής ενίσχυσης των φοιτητικών συλλόγων από την Πρυτανεία. Το θέμα ύστερα από καταγγελία που είχε γίνει βρίσκεται υπό εισαγγελική έρευνα, με εντολή μάλιστα του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά. Ασφαλείς πληροφορίες αναφέρουν ότι η Πρυτανεία εντός των ημερών θα δώσει στην δημοσιότητα στοιχεία που έχει συλλέξει και αφορούν στην περίοδο από το 1973 και μέχρι σήμερα. Τα κονδύλια φαίνεται ότι επί σειρά ετών εισπράττονταν κυρίως από μέλη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ. Πρόκειται για τα ίδια στελέχη που πρωταγωνιστούν δύο περίπου δεκαετίες στο χώρο της Πανεπιστημιακής Κοινότητας.Η κατάσταση στην ΔΑΠ είναι εκρηκτική. Η σημερινή ηγεσία της παράταξης αρχικά αιφνιδιάστηκε από τις εξελίξεις και στην συνέχεια αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση. Ο σημερινός υπεύθυνος της ΔΑΠ, που φέρεται να έχει υπογράψει για την είσπραξη κονδυλίων που θα κάλυπταν ανάγκες γραφικής ύλης, στην Γενική Συνέλευση της Σχολής του, δήλωσε πλήρη άγνοια, υπονοώντας ότι κάποιοι πλαστογράφησαν την υπογραφή του. Ο αναπληρωτής υπεύθυνος πόλης Χρήστος Μπανταΐτης σε δήλωσή του στο Epiruspost.gr σημείωσε με νόημα πως «μόλις μάθαμε τα περί τιμολογίων εκπλαγήκαμε. Δεν γνωρίζαμε τίποτα. Ξέρω ότι όσοι φέρονται ως εμπλεκόμενοι στην Γενική Συνέλευση της Σχολής τους δήλωσαν ότι δεν γνώριζαν τίποτα. Για τις υπόλοιπες σχολές ακόμη δεν ξέρουμε. Περιμένουμε τα αποτελέσματα της έρευνας και θα απαντήσουμε».Το ρήγμα στην ΔΑΠ είναι βαθύ και ορισμένοι εκτιμούν ότι η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας θα οδηγηθεί διασπασμένη στις φοιτητικές εκλογές του Μαΐου. Όσοι γνωρίζουν την αλήθεια και τα πραγματικά περιστατικά, όχι μόνο από τον χώρο της ΔΑΠ αλλά και από άλλες φοιτητικές παρατάξεις, φοβούνται να μιλήσουν δημοσίως. Το διάστημα αυτό, όπως αναφέρουν έγκυρες πηγές, κάποιοι κύκλοι έχουν φροντίσει να σπείρουν τον φόβο και τον τρόμο μεταξύ των φοιτητών, απειλώντας τους ότι θα αναλάβουν να λύσουν τις διαφορές «άνθρωποι της νύχτας». Πολλοί είναι αυτοί που κάνουν λόγο για ένα κύκλωμα αιώνιων φοιτητών, με περγαμηνές, οι οποία αλωνίζουν στον χώρο της Πανεπιστημιακής Κοινότητας και έχουν καταφέρει να επιβιώνουν και να πρωταγωνιστούν με όλα τα καθεστώτα και όλες τις πρυτανικές αρχές.

ΠΗΓΉ : http://www.epiruspost.gr/ekpaideysi/974-2009-04-06-01-12-39.html

ΥΓ: Όποιος από Γιάννενα έχει σχετική πληροφόρηση, ας ενημερώσει!!

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΣΤΑΛΗ ΣΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠ. ΑΙΓΑΙΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΠΑΚΗ (ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ).ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΣΥΡΟ.

Kατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του υπουργού Π. Παυλόπουλου στη Σύρο για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, oμάδα φοιτητών που υλοποιούσε την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Φοιτητικού Συλλόγου Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων για παράσταση διαμαρτυρίας, αντιμετώπισε την προκλητική συμπεριφορά της αστυνομίας.
Οι διαδηλωτές που πλαισιώθηκαν από καθηγητές, συνδικαλιστές κι εργαζομένους δεν έδειξαν καμία προκλητική στάση. Δεν παρενέβησαν στην παρέλαση, ούτε φώναξαν συνθήματα. Οι εντολές των αστυνομικών δυνάμεων ήταν σαφείς και υλοποιήθηκαν με τον χειρότερο τρόπο:


- Να κατέβει το αναρτημένο πανό με κάθε τρόπο και να συλληφθούν τα άτομα που το κρατούσαν. Στην αρνητική μας απάντηση να κατεβάσουμε το πανό που ανέγραφε Η νεολαία δεν ξεχνάει: Να φύγει ο Υπουργός της Βίας και των Δολοφόνων», οι αστυνομικοί το έσκισαν με μανία, έσπρωχναν τον κόσμο και γονάτισαν φοιτητή με σκοπό να τον συλλάβουν, ανεπιτυχώς τελικά.

- Να περικυκλωθεί στενά και προκλητικά το μπλοκ, για να μην επιτεθεί στο αυτοκίνητο του Παυλόπουλου που έστριβε 50 μέτρα μακρύτερα. Πολίτες που έφευγαν εκείνη την ώρα από την παρέλαση, έδειξαν την συμπαράστασή τους στους διαδηλωτές χειροκροτώντας και αντιδρώντας για τη στάση της αστυνομίας.

- ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ Η ΠΟΡΕΙΑ προς την Περιφέρεια, όπου έδινε συνέντευξη τύπου ο Παυλόπουλος. Στην φασιστική αυτή απόφαση, οι διαδηλωτές αντέδρασαν έντονα και ακολούθησαν μικροσυμπλοκές. Οι αστυνομικοί προσπάθησαν να συλλάβουν φοιτητή αλλά και πάλι ανεπιτυχώς. Οι διαδηλωτές τελικά έφτασαν έξω από την Περιφέρεια όπου και συνέχισαν την διαμαρτυρία τους.

Η αστυνομία της Σύρου έδειξαν με την πρώτη ευκαιρία το πραγματικό της προσωπείο. Η διαφορά με τα υπόλοιπα καθημερινά συμβάντα αστυνομικής αυθαιρεσίας στο νησί είναι ότι την 25η Μαρτίου πολύ κόσμος είδε, κατάλαβε και αντέδρασε. Υπάρχουν ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την προκλητική στάση και τα παραπάνω γεγονότα.

Γεννιούνται όμως τα εξής ερωτήματα:
- Ποιος έδωσε τις παραπάνω προκλητικές εντολές στα αστυνομικά όργανα; Ο ίδιος ο Παυλόπουλος στη συνέντευξη τύπου δήλωσε ότι δεν ενοχλήθηκε από τις διαμαρτυρίες «αφού οι διαδηλωτές δεν έκαναν κάτι παράνομο».
- Για ποιο λόγο θεωρήθηκε ως «υβριστικό» το πανό και από πότε απαγορεύεται η δημόσια διαμαρτυρία και διαδήλωση;
- Γιατί ορισμένοι από τους αστυνομικούς δεν έφεραν τα διακριτικά τους;
- Ποιος επιτέλους θα σεβαστεί τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών;

Ο τοπικός τύπος για μία ακόμα φορά σιώπησε απέναντι στα κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας. Φαίνεται ότι η γιορτή δεν έπρεπε να χαλάσει ούτε γι’ αυτούς (ή μήπως το συμφέρον προέχει της αλήθειας;). Όσο για τον Περιφερειάρχη κ.Κόκκινο, που ουσιαστικά κάλεσε και φιλοξένησε τον Υπουργό της Βίας στο νησί, έχουμε εμπειρία για τις απόψεις και τις δράσεις του. Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό αυτή την φορά.

Καλούμε όμως τις τοπικές αρχές και τη ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ να καταδικάσουν δημοσίως τα γεγονότα και να διενεργήσουν έρευνα για το ποιος έδωσε τις εντολές για την καταστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων των φοιτητών και των διαδηλωτών.

-- Βίντεο, φωτογραφίες και αναλυτικότερη περιγραφή των γεγονότων:
http://dpsdfs.blogspot.com/2009/03/25.html

http://dpsdfs.blogspot.com/2009/03/blog-post_25.html

-- Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης και το κείμενο που μοιράστηκε:

http://dpsdfs.blogspot.com/2009/03/persona-non-gratao.html

-- Ανακοίνωση του Συντονιστικού Σωματείων και Συνδικαλιστών Νομού Κυκλάδων:

http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank26_3_9_823.php

-- Επίσης πληροφόρηση από το blog του Συλλόγου:

www.dpsdfs.blogspot.com